maandag 26 oktober 2009

Jee, wat is Adformatie dun.

Een tijd lang heb ik door omstandigheden Adformatie moeten missen. Dat kan overigens heel goed. Iets wat zorgwekkend is, maar dit terzijde. Toen ik een paar maanden geleden het blad weer mocht ontvangen overviel mij een restyling. Nu is het heel flauw om daar enorm mosterd na de maaltijdend kritisch over te doen. Ga ik toch doen. Maar niet nadat ik ieder initiatief (zeker in deze tijd) verwelkom met een warm onthaal.
'Jee wat is-ie dun' was mijn eerste reactie. Het was natuurlijk vakantie, maar toch. Nauwelijks advertenties (een reclamevakblad zonder adverteerders, proeft iemand de ironie?) en als je het op een bladeren/lezen zet, ben je er in 10,7 minuut doorheen. Het lijkt alsof de restyling de totale overbodigheid inluidt. Wees urgent, wees relevant, wees onmisbaar. Ook zonder uitroepteken bittere noodzaak voor ieder blaadje. Gratis is allang niet meer voldoende. Maar het was vakantie, dus ik hield mijn definitieve oordeel voor me.
Nu de campings in Zuid Frankrijk er verlaten bijliggen, Ibiza niet langer de thuisbasis is van communicatiecreatief Nederland en dus iedere donderdag weer het gevecht om de bureauAdfo losbarst, wordt het tijd om nog een keertje te bladeren.
Oeps. Nog steeds dun. Restyling is wel lekker helder trouwens. En herkenbaar. Maar maakt dat Adformatie relevant? Veel nieuws haal ik van adformatie.nl of molblog en vind ik geherkauwd terug op de redactionele pagina's. Echt diep, scherp of origineel is de duiding van de clutter niet. Het lijkt alsof Adfo richting de snelle digimening beweegt in plaats van ons te voorzien van goed geschreven diepgang. Interessant is bijvoorbeeld het verhaal van Rory Sutherland op ted.com: reclame voegt waarde toe aan een product door onze perceptie van dat product te veranderen. Hij legt uit hoe reclame door het toevoegen van waarde een bijdrage kan leveren aan duurzaamheid.
Toch ben ik blij als-ie op de mat valt. Adformatie. Dat vertrouwenwekkende geel. Die domme foldertjes die er telkens uitlazeren als je de shrinkwrap opentrekt. Die losse roddeltaal. Die op niets gebaseerde belangrijkheid. Het katapulteert me naar een tijd waarin alles nog duidelijk was, waarin je dagbladen, tijdschriften en TV had. Waar massamediale merkbouw werkte (althans voor de helft van het budget), waarin de onderbuikmening van de reclameman net zoveel werd gewaardeerd (letterlijk) als het vrijblijvende advies van een Zuidasadvocaat. Kortom, een tijd waarin klassieke reclame relevant was.
Maar de wedstrijd wordt allang op een ander veld gespeeld. Met andere regels bovendien. Restyling of niet. Daarom is Adformatie dun. En niet alleen tijdens de vakantie. Voorgoed?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten