Beeldoverdaad te lijf met ... beeld.

Wat hebben kunstenaars nog toe te voegen aan de beeldoverdaad die ons netvlies teistert? Die vraag die wordt gesteld op de tentoonstelling die ik gisteren zag in Arti, Amsterdam. Da's een vraag die ook voor reclamemakers relevant is. Het aantal communicatiemiddelen is immers geëxplodeerd. Iedereen met een telefoon is een publicerend fotograaf en filmer. Hoe val je nog op?

De kunstenaars in Arti hebben verschillende strategieën. Shockeren bijvoorbeeld: morsige 2 bij 2 meter foto's van dikke naakten, Sadam Hoessein op sterk water en naakten in een compromitterende houding met een masker van Mohammed. Shockeren is - nog steeds - makkelijk. Er zijn genoeg beelden die we wel kunnen bedenken maar nog nooit gezien hebben.

Intrigeren een andere tactiek. Een in nauwelijks leesbaar beeld dat je uitdaagt en beloont als je de tekst ontcijfert (zie onder). Of een hele reeks identiek gefotografeerde computermonitoren en tv's afkomstig van het grofvuil, waar de herhaling zorgt voor onverwachte schoonheid en melancholie.

Sommige installaties irriteren: ritmisch flikkerend videobeelden begeleid door gedreun. Maar het meest tot de verbeelding sprekend waren de verhalen. De boodschap dringt niet in een keer tot je door. Je moet ernaar op zoek. Ik nam de moeite en werd niet teleurgesteld. Zo vroeg ... aan seriemoordernaars, verkrachters,  kannibalen en heel gewone mensen om een tekening maken. De naast elkaar getoonde kleurpotloodwerkjes waren allemaal even naïef en onschuldig. Welke was nu van de seriemoordenaar?

Thinkebell maakte een tasje van haar kat. Moet kunnen. Bont is bont. De wereld dacht daar een tikje anders over en Tinkebell ontving een eindeloze reeks anonieme scheldmails. Moordzuchtige haatschriften die je angstig doen wegkruipen. Zij hield stand, ging op zoek naar de mensen achter de hatemails en publiceerde de foto's en verhalen die ze vond in een boek: 'Dearest Thinkebell'. Wat bleek, het waren geen creeps die haar bestookten, maar hele gewone mensen die in de schaduw van anonimiteit hun woede afreageerden. 

Ik was misschien 45 minuten in Arti en alles is goed blijven hangen. Wat onthoud je van een reclameblok van 5 minuten? Verwacht evenwel geen heldere boodschap, of een antwoord op de vraag wat een kunstenaar toe te voegen heeft aan het beeldbombardement. 

Valx schudt de trailerassenmarkt wakker.

Afgelopen donderdag 10 juni was het grote moment waarop trailerbouwend Europa heeft zitten wachten: de launch van Valx, een nieuw Nederlands bedrijf dat een complete serie trailer assen op de markt brengt. Het was al even geleden dat een nieuwkomer deze ietwat conservatieve markt betrad. En de concurrentie is ongetwijfeld 'not amused'. Tel daarbij op dat de competitie moordend is, dus lef kan Valx niet worden ontzegd.  De kick off vond plaats op vliegveld Valkenburg. With a BANG!

Wij ontwikkelden (sinds april 2009) de communicatiestrategie, de identity en de campagne. Hieronder de advertenties die geplaatst worden in heel Europa. De campagne nodigt trailerbouwers en fleet owners prikkelend uit om kennis te maken met Valx. Valx positioneert zich als 'The smart alternative' voor de bestaande aanbod. In de copy wordt overtuigend bewezen dat Valx inderdaad een heel slim alternatief is. De campagne is ook gebruikt voor de kick off (Discover me!) inclusief de goodiesbag die alle bezoekers na afloop meekregen (Remember me!) Maar het mooiste is wel dat Valx zelf aan de slag is gegaan met het thema...

Een paar credits:
Verantwoordelijk bij de klant: Mark Engelen, Carla van Santvoort, Lonneke Amijs
Fotografie (bel die man!): Egon Notermans
Strategie, concept, copy: Rob Linssen
Concept, art direction: Jos Cornelissen
Vormgeving: Michiel Heesbeen

Irma Boom temt de infogeile geest.

Onze wereld stroomt langzaam maar zeker vol met snel kopieerbare digitale dingetjes. Ooit is berekend dat we zo'n 6.000 boodschappen per dag verwerken. Dat was in het analoge tijdperk denk ik. Inmiddels is het een veelvoud daarvan. Mijn brein vonk wat af. Nog voordat verdieping het wint van nieuw, vraagt een andere dingetje elektriserend mijn aandacht. FLITS. FLITS. Het dansende brein is er aan verslaafd. Mijn hersenen laten niemand meer uitpraten, volgen geen betoog, film, of visie tot het einde. Ik zap en snack. Googelend val ik middenin een verhaal. Negeer ik iedere samenhang. Ik reageer wat af, uit de heup: twitter, sms, linked in, facebook, blogs. Plak en knip. Leg honderden verbindingen zonder te verbinden. En voordat duiding, reflectie, of betekenisgeving toeslaat, graas ik verder. Ik schijn de enige niet te zijn. 

Dan is het toch fijn dat zo iemand als Irma Boom je bij de les houdt. Irma Boom is een grafisch vormgever met een obsessie voor boeken. Al sinds 1987. Ze drukt, gezegend met een groot talent, tegen de keer haar zin door. Met een kolossaal en indrukwekkend oeuvre als resultaat. De rust die me overvalt als ik naar haar werk kijk is haast meditatief. Hier geen dingentjes met een levensduur van 1 nanoseconde. De totstandkoming van haar eerste project, twee boeken met daarin de postzegels uit 1987 en 1988 is illustratief voor haar dwingende manier van werken. Voor de vormgeving van dat overzicht vroeg SDU, haar werkgever, 40.000,- gulden. De productie: lithografie, drukwerk etc. was begroot op 160.000,- gulden. Toen mocht kwaliteit nog iets kosten. Het project loopt volkomen uit de hand. En dat leidt tot paniekerige correspondentie die op de tentoonstelling allemaal te lezen is. Hilarisch. De kosten van de productie komen uiteindelijke uit op een half miljoen gulden. Er gaat iets geruststellends van uit, iets troostends. Hier heerst niet leiband van de aandeelhouderswaarde.

Er zijn meer ontstaansgeschiedenissen te genieten. Zo kom je veel te weten over het 2136 pagina’s dikke jubileumboek dat ze maakte voor de Steenkolen Handels Vereeniging. Een kathedraal van een boek. Vijf jaar werk. Duizenden uren. Je ziet het, je voelt het. Hier zegevieren liefde, kunde en kunst. Heen en weer lopend tussen de drie zalen van de UvA Bijzonder Collecties aan de Turfmarkt in Amsterdam komt de tijd tot stilstand. Inmiddels stortregent het. Buiten raast twitterend Nederland. Verkiezingen. Meninkjes. Lijstrekkers. Bankiers. Overheidstekorten. Peilingen. iPhone uit. Ik blijf hier. 

Sorry, ik heb geen tijd voor nieuwe reclame.

Het wordt er niet makkelijker op. Reclame in ontvangst nemen. Een boodschap die in één keer vertelt wat een fabrikant te zeggen heeft, is een zeldzaamheid geworden. Persoonlijk heb ik al moeite met commercials. Zeker als ze wat langer duren. Wat denken ze wel? Dat ik zeeën van tijd heb om al die verhaaltjes uit te zitten? De hond moet nog uit. Oké, misschien als het verhaaltje een beetje leuk is. Ik vind die xs4all film wel grappig. Smaakkwestie. Maar neem nou die VW Blue Motion film, die duurt en duurt...

Ik zap wat af. Dat deed ik vroeger ook al. En het is er niet minder op geworden. Het tijdsbeslag van het hedendaagse communicatieaanbod doet me een beetje denken aan het jureren van commercials tijdens de ADCN Kijkdagen, 10 jaar geleden. Wat een zit! Afgezien van de ongelofelijke sociale verarming die de huidige online jurering met zich mee brengt, vind ik dat klik, klik doorspoelen wel een hele uitkomst. Het hele zwikje production value ros je er in een klein half uurtje doorheen. Geen slecht idee trouwens voor het commercialblok. Maar dit terzijde.

Terug naar de tijd die fabrikanten en dienstverleners van mij vragen voor mijn vrijwillige aandacht. Wat dacht je van al die  megabites reut die het web verstopt. Geen fabrikant kan meer zonder een game, of een audience participation app. Er staat voor een paar miljoen speeluren klaar voor de enthousiaste gamer. Ik heb er geen tijd voor. Het gras staat kniehoog. En dan al die interactiezooi op social media. Wat een werk allemaal, invullen, opsturen, doorsturen, hele verhalen zijn het. Geen doorkomen aan.

Vooral fondsenwervers blinken hierin uit. Vroeger investeerden ze nog wel eens in een spijkerhard idee en ramde dat in mijn rechterhersenhelft. Ik pinkte een traantje weg en maakte een euro of wat over, of werd lid. Nu moet ik, bij gebrek aan ideeën, meelopen aan het slappe handje van een nieuwe media goeroe. Deze nieuwlichter heeft bedacht dat ik eerst opgevoed moet worden, voordat ik in het voorportaal van het geven terecht kom. Wat een koek. De meest ingenieuze constructies worden bedacht, om de hopeloos slechte pointe van het idee te verbergen achter een zee van filmpjes, knoppen, invulschermen en andere shit. De paar keer dat ik de moeite heb genomen om achter zo’n goeroe aan te hobbelen, waren een pijnlijke deceptie. Wat een gebrek aan geestkracht en wat een totaal naïef geloof in getalletjes. Als consument eis ik duidelijkheid. Ik wil in één keer overtuigd worden. Of tenminste, geraakt worden. BENG! Voor al die andere zich voortslepende marketingcommunicatie heb ik eenvoudigweg geen tijd. De kinderen wachten op het schoolplein. Ik ben bang dat dat voor de rest van Nederland niet anders is.