woensdag 13 oktober 2010
't zijn weer tijden om je te abonneren op Vrij Nederland.
Geplaatst in NRC op 14 oktober 2010, de dag van de beëdiging Rutte/Verhagen. Vrij Nederland positioneert zichzelf als hét progressieve opinieblad met een lange staat van dienst zoals alleen Vrij Nederland dat kan doen. De advertentie uit 1977 is overigens van Geert Franssen.
zondag 3 oktober 2010
De reclamebranche is véél te transparant.
Transparantie. Als er één ding is waar het reclamevak te veel van heeft, dan is het wel transparantie. Transparantie is niet modern. Het is dom. Het is je goocheltruc verklappen om volle zalen te trekken. De roep om transparantie is begrijpelijk. Al te veel mist ruikt naar fraude. Toch zijn het de adviseurs waar ondoorzichtigheid hoogtij viert die doorgaans leuke bedrijfsresultaten boeken. Twee voorbeelden.
De advocatuur. Volkomen ondoorzichtige business. Afgaande op de uurtarieven op je rekening lijkt het of louter toppers aan jouw onverkwikkelijke zaakje hebben gewerkt. Maar is dat zo? Wordt niet 93 procent van het werk gedaan door piepjonge overijverige high potentials? En is die briljante research niet in werkelijkheid een copy-paste-dingetje? Niet achter te komen. Een lucratieve business dus.
De bancaire business. Ondanks de kredietcrisis zien consumenten hier nog steeds geen hand voor ogen. Of het nu de bank is met ideeën, de bank die vraagt hoeveel bank je nodig hebt, of de bank anno nu, allemaal bedienen ze zich van producten die voor een leek nauwelijks te bevatten zijn. Met andere woorden: kassa! Het gaat nu even wat minder, maar geloof me, dat zal van tijdelijke aard blijken.
Men spreekt er schande van, maar een gebrek aan transparantie is juist een zegen. Sterker nog: het grijze gebied waar onduidelijkheid heerst is een voorwaarde om gezond zaken te kunnen doen. Voor ons vak zou het betekenen dat je klanten tot in het oneindige kunt servicen zonder voor elk uurtje een factuurtje te sturen. Dat je verloren of slecht betaalde pitches kunt terugverdienen. Dat je de ruimte krijgt om talent op te leiden. En dat je een mate van onafhankelijkheid bewaard die noodzakelijk is om als adviseur serieus genomen te worden.
Net als advocaten en bankiers hadden ook reclamemakers heerlijke rookgordijnen. De 15 procent mediacommissie bijvoorbeeld, met kruiwagens kwam het binnen. Lithografie, een goudmijn was het. Commercials, fantastische verdienvehikels. Drukwerk, van hetzelfde laken en pak. Toen resideerden reclamebureaus en advocatenkantoren schouder aan schouder in Oud-Zuid.
Das war einmal. Maar er gloort hoop. Internet heeft namelijk voor veel onduidelijkheid gezorgd. Interactie is moeilijk, niemand snapt het wezenlijk. Social media, apps, HTML5, Flash, Google algoritmen, Java, zoekmachineoptimalisatie, iPad, Android, multi-sites… Het ziet ernaar uit dat er weer wat financiële vaagheid kruipt tussen de vraag van de klant en antwoord van het bureau. Voor gezonde bedrijfsresultaten en goed, oorspronkelijk werk is dat hard nodig.
Geschreven als column voor adformatie.nl
De advocatuur. Volkomen ondoorzichtige business. Afgaande op de uurtarieven op je rekening lijkt het of louter toppers aan jouw onverkwikkelijke zaakje hebben gewerkt. Maar is dat zo? Wordt niet 93 procent van het werk gedaan door piepjonge overijverige high potentials? En is die briljante research niet in werkelijkheid een copy-paste-dingetje? Niet achter te komen. Een lucratieve business dus.
De bancaire business. Ondanks de kredietcrisis zien consumenten hier nog steeds geen hand voor ogen. Of het nu de bank is met ideeën, de bank die vraagt hoeveel bank je nodig hebt, of de bank anno nu, allemaal bedienen ze zich van producten die voor een leek nauwelijks te bevatten zijn. Met andere woorden: kassa! Het gaat nu even wat minder, maar geloof me, dat zal van tijdelijke aard blijken.
Men spreekt er schande van, maar een gebrek aan transparantie is juist een zegen. Sterker nog: het grijze gebied waar onduidelijkheid heerst is een voorwaarde om gezond zaken te kunnen doen. Voor ons vak zou het betekenen dat je klanten tot in het oneindige kunt servicen zonder voor elk uurtje een factuurtje te sturen. Dat je verloren of slecht betaalde pitches kunt terugverdienen. Dat je de ruimte krijgt om talent op te leiden. En dat je een mate van onafhankelijkheid bewaard die noodzakelijk is om als adviseur serieus genomen te worden.
Net als advocaten en bankiers hadden ook reclamemakers heerlijke rookgordijnen. De 15 procent mediacommissie bijvoorbeeld, met kruiwagens kwam het binnen. Lithografie, een goudmijn was het. Commercials, fantastische verdienvehikels. Drukwerk, van hetzelfde laken en pak. Toen resideerden reclamebureaus en advocatenkantoren schouder aan schouder in Oud-Zuid.
Das war einmal. Maar er gloort hoop. Internet heeft namelijk voor veel onduidelijkheid gezorgd. Interactie is moeilijk, niemand snapt het wezenlijk. Social media, apps, HTML5, Flash, Google algoritmen, Java, zoekmachineoptimalisatie, iPad, Android, multi-sites… Het ziet ernaar uit dat er weer wat financiële vaagheid kruipt tussen de vraag van de klant en antwoord van het bureau. Voor gezonde bedrijfsresultaten en goed, oorspronkelijk werk is dat hard nodig.
Geschreven als column voor adformatie.nl
Abonneren op:
Posts (Atom)