De cd's gaan naar de zolder, maar het geluid blijft.

Zo. De kogel is door de kerk. Na een paar vermoeiende verhuizingen, een verblijf in afgedankte dozen en scheefzakkend op schapjes in een rommelkamer, geven mijn cd's het op. De rommelkamer wordt thuiswerkplek en moet helemaal leeg. "Die cd's kunnen toch wel naar de zolder, je draait ze toch nooit." Nee en inderdaad. Die cd's herbergen state off the art geluidskwaliteit waar slappe mp3-tje niet aan kunnen tippen. Hoe ruim ik de troep op en behoud ik dat prachtgeluid? Leek me leuk om aan de zoektocht naar de oplossing een blog te wijden.

Koude grond psychologie van de cowboy boot is dood.

Het reclamevak blijft natuurlijk heel mooi. Maar de tijden zijn wel erg veranderd. Ik probeer nog steeds mijn vinger erachter te krijgen. Vroegah waren er maar een paar mediamiddelen, allemaal eenrichtingsverkeer: TV, radio, print, etc. Om daarin op te vallen had je een idee nodig, reclame was (toen in ieder geval) een ideeënstrijd. Dat is nu heel anders. Het gaat nu veel minder om ideeën, maar veel meer om, heel breed gesproken: 'apps'. Complexe, in elkaar grijpende constructies van actie en reactie. 
Ideeënmakers moesten vooraf een inschatting maken van het effect van hun ideeën (alfa mensen). App-bouwers leren achteraf (data) wat het effect is en sluiten zo (denken zij) langzaam maar zeker numberbased het net rond de consument (bèta mensen). Zo bezien, nemen andere mensen het vak over, het wordt meer bèta. Invoelen is niet meer nodig als je kunt meten. Of het utopia van de rekenmeesters bewaarheid wordt weet ik niet. Maar klanten lijken massaal achter deze goeroes aan te lopen. De koude grond psychologie van de cowboy boot maakt in ieder geval nog maar weinig indruk. Hoe dan ook, saai is het niet.