Vrij Nederland viert de inhoud.

Het Feestje.

Vrij Nederland heeft zichzelf opnieuw uitgevonden en staat nu fier voor de inhoud. ‘Lang leve de inhoud’ lezen we brutaal blij onder het met historisch besef getypografeerde logo dat bovendien nogal scheef staat (de vormgever roept wat over zich af ...). De regel is van reclamebureau Indie, die ook de eerste campagne uitingen heeft bedacht. Daarover straks meer.

De plussen.

In een tijd waarin plat, leeg, hol en vlak zegevieren (het gevolg van de stem des volks?), is inhoud een verademing.

De nieuwe indeling De Week (lekker snel op de hoogte), De Verhalen (de diepte in), De Republiek (cultuur in de breedte) en Het Leven (doolhoftips) is zo voor de hand liggend goed dat ik ‘m na een keer bladeren onthouden heb. Daarmee heeft VN op zijn minst een stramien gevonden dat past bij de doordenkende mens van nu.

De toon mist de zuurgraad van vroegere uitgaven waarin progressief nog wel eens werd verward met afzeiken, brommen en cynisme.

De inhoud. In NRC van 8 oktober argumenteerde Hans Beerenkamp dat de doorgewinterde mediaconsument alles al kende. Point taken. Maar inhoudminnend is niet hetzelfde als mediagekluisterd. Beerenkamp heeft het over zichzelf. Neemt niet weg dat VN de ambitie moet hebben om te verrassen, om opinieleidend te zijn.

Het scheve logo op de cover. Vooruit, het is niet mooi, maar mooi is, geheel naar de missie van het blad helemaal niet inhoudelijk, het verbloemt, verduistert, verdonkeremaant zelfs.

Het papier. Eindelijk weer een blad dat je kunt lezen met een wit overhemd aan. Niet onbelangrijk als je zoals ik een wit dekbedhoes hebt verloren na het lezen van HP/De Tijd. Bovendien miste Nederland een goed gedrukt grootformaat weekblad waarin adverteerders kunnen uitpakken. Nu maar hopen dat ze dat ook gaan doen.

Een uitgever en een hoofdredacteur die de euvele moed hebben te investeren tegen de keer verdienen een zoen. Als deze attitude het nieuwe VN toonzet, belooft dat veel goeds voor de volgende nummers.

Het vraagteken.

De campagne. Inhoud is goed. Lang leve de inhoud is ook leuk. Maar het poldert allemaal een beetje. De eerste uiting, een billboard met daarop drie geleerde heren in het pak van de Toppers met de heading Echte toppers (zonder ‘de’) deed mij de vraag stellen naar het waarom. “Inhoud moet weer leuk worden”, aldus het bureau. Gadverdamme. Dat is plat, leeg. Dat is opleuken, het is vertrutting. En voor wie moet inhoud leuk worden? Voor de ontleesde natiegenoot? Er is al zoveel leuks te beleven voor deze almaar opzwellende doelgroep. Bovendien: preken we wel voor de juiste parochie? Maar misschien heeft Indie gelijk. Misschien moet je om te overleven je niet afzetten, maar juist de relatie tussen leegte en inhoud onderzoeken. Misschien moet je wel heulen met datgene waarvan je je juist wilt distantiëren. Opeens schiet me te binnen dat de werkelijke roots van VN liggen in een tijd waarin heulen wel het laatste was wat je deed. Aan het begin van de inauguratieborrel werd daaraan nog gerefereerd: VN is een blad waarvoor mensen gestorven zijn. Kapotgeschoten door den Duitscher. Maar dat is zo lang geleden. Ik ben er nog niet helmaal uit. Waar ik wel uit ben is het proefabonnement van een half jaar, want de inhoud vieren is allemaal prima, het moet ook mogelijk genaakt worden.