De kunstenaars in Arti hebben verschillende strategieën. Shockeren bijvoorbeeld: morsige 2 bij 2 meter foto's van dikke naakten, Sadam Hoessein op sterk water en naakten in een compromitterende houding met een masker van Mohammed. Shockeren is - nog steeds - makkelijk. Er zijn genoeg beelden die we wel kunnen bedenken maar nog nooit gezien hebben.
Intrigeren een andere tactiek. Een in nauwelijks leesbaar beeld dat je uitdaagt en beloont als je de tekst ontcijfert (zie onder). Of een hele reeks identiek gefotografeerde computermonitoren en tv's afkomstig van het grofvuil, waar de herhaling zorgt voor onverwachte schoonheid en melancholie.
Sommige installaties irriteren: ritmisch flikkerend videobeelden begeleid door gedreun. Maar het meest tot de verbeelding sprekend waren de verhalen. De boodschap dringt niet in een keer tot je door. Je moet ernaar op zoek. Ik nam de moeite en werd niet teleurgesteld. Zo vroeg ... aan seriemoordernaars, verkrachters, kannibalen en heel gewone mensen om een tekening maken. De naast elkaar getoonde kleurpotloodwerkjes waren allemaal even naïef en onschuldig. Welke was nu van de seriemoordenaar?
Thinkebell maakte een tasje van haar kat. Moet kunnen. Bont is bont. De wereld dacht daar een tikje anders over en Tinkebell ontving een eindeloze reeks anonieme scheldmails. Moordzuchtige haatschriften die je angstig doen wegkruipen. Zij hield stand, ging op zoek naar de mensen achter de hatemails en publiceerde de foto's en verhalen die ze vond in een boek: 'Dearest Thinkebell'. Wat bleek, het waren geen creeps die haar bestookten, maar hele gewone mensen die in de schaduw van anonimiteit hun woede afreageerden.
Ik was misschien 45 minuten in Arti en alles is goed blijven hangen. Wat onthoud je van een reclameblok van 5 minuten? Verwacht evenwel geen heldere boodschap, of een antwoord op de vraag wat een kunstenaar toe te voegen heeft aan het beeldbombardement.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten