Goede politiereclame.

Gezien, gisteren op weg naar Amsterdam. Dit gevoel voor humor siert de hermandad. Bravo! Voor wie het niet lezen kan: Welkom in Zaanstad! Wij zijn er ook. De Politie

Ik wil een E-krant!

Papier mooi allemaal, maar ik wil een krant die geen papieren vorm kent. Een krant die, omdat ie de techniek van vandaag omarmt wel succesvol is. Dat aanmodderen van die andere landelijk inkslurpers waarbij ze zich met de laatste adem vastklampen aan een paar bejaarde lezers. Klaar!

OK, een E-krant. Waar liggen de kansen? Bij Volkskrant en Trouw. Of misschien beter bij van Thillo, een persbelg die als een bekwaam chirurg gevoelloos kan snijden in dood vlees. Hup 120 man eruit alsof het niets is. Maar hij gaat niet ver genoeg. Hij poldert teveel. Om te beginnen moet hij die twee kranten voorgoed verlossen van hun heiloze internetavonturen. Die kosten veel geld, kannibaliseren op hun papieren vehikel en leveren helemaal niets op. Zelfs Bloggie bezitter NRC Next geeft grif toe dat er geld bij moet. En dat wordt niet beter, want wij betalen niet voor gratis. En de bannerblockers worden steeds beter. Stoppen dus. Stekker eruit.

Vervolgens moet hij een hele nieuwe krant oprichten met een eigen redactie, met alles er op en eraan. Maar zonder de molensteen van kilometers papier en bezorgers die natte kranten door de brievenbus moeten wringen. Een kwaliteitskrant die uitsluitend op een e-reader of (vooruit) op internet te lezen is. Een dynamische krant die geen moment van de dag hetzelfde is om dat nieuws zich niets aantrekt van een deadline. Met achtergrondverhalen, sport, kunst, cultuur en een losse lokale module die je er extra bij kun krijgen. En natuurlijk veel audience participation. Dus meeschrijven, in opdracht van de lezers schrijven, etc.

Adverteerders kunnen heel klassiek pagina’s kopen, achtergrondverhalen sponsoren (de verslaggeving van WK is mede mogelijk gemaakt door Nike), hele secties toevoegen (Nuon wil graag een energie bijlage. Die wordt dan gemaakt door de redactie.). En natuurlijk kun je iets wat je bevalt met een druk op de knop bestellen/downloaden. Maar de redactie commercie/scheiding is heilig. Hier geen concessies! Heb geen zin in advertenties? Dan kies je voor de duurdere no-ads versie. Dan is er nog de gratis light versie. Een verzameling ANP nieuws (Spits, Metro leegheid) plus een sectie naar keuze die wel dieper gaat (sport bijvoorbeeld) die je draadloos ontvangt als je naar je trein holt. Scheelt troep in de trein en bespaart iedere dag een bos. Hier natuurlijk wel gedwongen confrontatie (adjes die 2 seconden op je reader blijven staan voordat je verder kan) of overduidelijk sponsoring, maar redactie is onafhankelijk.

Is daar een business modelletje uit te persen. Geen idee, ik heb voor de versie met advertenties meteen € 200,- op jaarbasis over (gaat wel de NRC eruit). Zeker als ze als welkomstgeschenk een e-reader cadeau doen.

Ook als column op adformatie.nl gepubliceerd.

Nalden adviseert old school media!

Gisteren bij DWDD: Nalden, prototype van de netwerkgeneratie. Een leuke, droge vent die internet ademt en met zijn blog iedere maand een kleine 600.000 unieke bezoekers weet te trekken. Geen trendwatcher maar zoals hij zelf zegt een oplettende jongeman. Grote merken als Nike, Apple en Vodafone 'adverteren' op zijn blog. In de uitzending van DWDD (vanaf 6.57) merkt hij wat het effect is van massabereik, dat twittert hij live. Wat hij twittert? Een gouden kans voor STER. Meer over Nalden in VN 49 en de nieuwste Creatie.

Terug naar af.

In alle opzichten was, nee is, 2009 een roerig jaar. Mijn bedrijf gedownsized, crisimanagement onder de knie gekregen, frisse start gemaakt en waarlijk blij met de nieuw in geslagen weg. En ondertussen krijgt mijn favoriete vak klap na klap. De ene ontslaggolf buitelt over de andere. Is er licht aan het einde van de tunnel? Natuurlijk. Roestige gewoontes worden losgetrilt en je hebt het gevoel weer te pionieren. Mooi is dat! Het stuk hieronder van Peter van Woensel Kooij vat dat goed samen.

Laat de brand activation motor draaien!

Waar zitten klanten op dit moment op te wachten. Wat geeft ze het gevoel, nee, de zekerheid dat ze hun geld goed besteden? Even bladeren door de Allerhande licht al een tipje van de sluier op: actie. Er dienen dozen geschoven te worden, van/voor heerst. Twee halen/een betalen. Of zoals het lekker slapjes in een oude Amerikaanse annual staat: Pay half now, and nothing later. Dat is een begrijpelijk reflex als omloopsnelheid hapert. Je ziet het ook terug in het reclamebureau. Voor snelle resultaatgerechte dingetjes is nog wel geld. En nog steeds is er blijdschap als er een website 'live' gaat, als iets concreets is gerealiseerd. Lastiger wordt het als het scheldwoord: 'lange termijn' van stal wordt gehaald. Dan slaat de migraine toe, wordt moeilijk gedaan over de begroting en komt de relatie onder druk te staan.

De laatste Adformatie was in deze context ook heel inzichtelijk. In het grote crisissartikel (goed verhaal trouwens) zijn het het ADHD-makers die staan te juichen terwijl de themabureaudirecteuren bedremmeld mompelen. Achtungs' Dick Bushman is blij met het feit dat ze websites bouwen en daar een rendement op draaien van 40%. Jump! plettert voor half geld alle folders van de HEMA in elkaar. Ernst Jan Smids (CEO Jump!) voegt daar subtiel aan toe: “We zijn maar een gewoon Pipo de Clown-bureautje. Maar neem van mij aan dat het grote geld bij de brochures zit en niet bij de thema campagne.” Dat wil ik geloven. Geef een klant een probleem (crisisje) en hij (of zij) trekt zich onmiddellijk terug in de kleine hersenen. Het domein der reflexen. En geef hem (of haar) eens ongelijk.

In barre tijden draait het altijd om immidiate gratification. Altijd! In plaats van de klant erop te wijzen dat hij of zij juist nú moet investeren in zijn merk (wat natuurlijk waar is) , is het veel handiger om onmiddellijk de brand activation motor te starten. Of om lekker online te gaan waar de klant teminste nog clicks krijgt voor zijn euro in plaats van een nauwelijks meetbaar verschil in de brandperceptie. Dom? Niet voor de business. De meeste klanten kruipen ook zonder die breedgeschouderde merkoperatie uit het dal en vieren binnen een paar jaar weer het-kan-niet-op-feestjes. Slim? Jazeker. Want door in tijden van crisis je dienstverlening te richten op immidiate gratification blijft de relatie leuk en kun je facturen blijven sturen. Alleen daarom al horen korte en lange termijn, thema en actie, off en online thuis in één bureau.

Het is de schuld van Rouvoet.

De Nederlandse reclame, of beter: het creatieve gehalte daarvan, zit in het slop. Punt. Dat heeft nog het minste te maken met de tomeloze ambitie van Simon Neefjes (TBWA/Neboko) en de zijnen. Het heeft te maken met de oerhollandse drift het de klant naar de zin te maken. In Duitsland was het ooit ‘Alles fürs Auto’. Nou hier is het ALLES voor de klant. We noemen Roorda die in de laatste Adformatie nota bene de calvinistische handen uit de mouwen mentaliteit van stal haalt om het bureau te afficheren (met een gejatte heading). We noemen xxs dat de doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg attitude tot bureaumissie heeft gebombardeerd. Helemaal niks mis met zulke bureaus, maar of ze tot de creatieve voorhoede behoren... Er is veel gewoondoentaal te horen. Terug naar de gestampte pot. Broodje ham, broodje kaas, pak melk erbij. Dat schrijnende gebrek aan joi de vivre, dat nuchtere kleigekijk, dat voortploegen onder zware wolkenluchten, dat knielen op een bed violen... Heel goed allemaal om het wassende water buitendijks te houden, maar dodelijk voor creativiteit. Dát moet veranderen wil Nederland ook maar iets betekenen in wat voor een creatieve voorhoede dan ook.

Amsterdam creative capital?

Amsterdam creative capital! Ik voel me al een stuk beter als ik door Amsterdam fiets. Ik ben ook een creatief, dus ik draag bij aan dit geweldige imago. Nu heb ik maar een beperkte scope - reclame - maar waarop is dit allemaal gebaseerd? En welke gewiekste marketinggoeroe meent dat ‘Amsterdam creative capital’ een houdbare stelling is? Het zal best zo zijn dat op het gebied van gamedevelopment Amsterdam een waar Mekka is. Maar ik begreep vorige week wel dat het hier vooral gaat om bedrijven die zich concentreren op de 55-plusmarkt en die groot geworden zijn met spelletjesportals - en het jatten van spelletjes.

Amsterdam creative capital, ik zuig mijn longen nog eens vol. Het klinkt in ieder geval geweldig. En je kon erop wachten dat een groot creatief festival hier in Amsterdam zijn prijzen gaat uitreiken. Eurobest hier in Amsterdam! Toch voelt het wat ongemakkelijk. Gaat dit wel over ons, over die brave ploeterende reclamebranche die in een ijlende crisis is gestort? En die, ondergetekende incluis, de grootste moeite heeft werk te maken, laat staan aardverschuivend creatief werk? DDB Neefjes roept wel eens wat over de fragmentatiebom die de Nederlandse reclame-industrie heeft versplinterd. Er is geen serieus te nemen basis meer, nog slechts een onoverzienbaar aantal creacellen en een handvol adaptietenten en recht-voor-z’n-raapbureaus. Parochiepreker Neefjes heeft gelijk. De schokkende halvering van Indie (voorheen SWH) staat niet op zichzelf. Het voelt alsof de creatieve ruggengraat weg is.

Amsterdam creative capital. Het begint een beetje zeer te doen. Voor bureaus als 180 en Wieden + Kennedy zal het best opgaan. Die kolossen van reclamekunst transformeren de megabudgetten van hun klanten in geweldig werk. Er werkt overigens maar een handjevol Amsterdammers, weet ik uit betrouwbare bron. En dan voornamelijk op de boekhouding en in de kantine. De creatieve gang wordt grotendeels bevolkt door expats, die tot diep in de nacht doorknallen en gezamenlijk sushi eten. Hier geen Amsterdammers. Waarom niet? Ze moeten er niets van weten, van die nine-to-five-mentaliteit, van dat gedoe met zorgverlof, dat geouwehoer met vaste contracten, dat grenzeloze gebrek aan drive. Dus dat hele creative capital leunt op de goedertierenheid van een paar ‘Amerikaanse’ bureaus, die de Anton Pieck-taferelen van de grachtengordel inspirerend vinden. Als 180 c.s. zou besluiten morgen naar Delfzijl te gaan, dan is Delfzijl creative capital. Erg opbeurend is het niet. Maar, ik kan het niet genoeg benadrukken, ik heb nu eenmaal een beperkte scope: reclame. Voor grafisch ontwerp, 3D-design, film, de vrije kunsten etc. zou Amsterdam creative capital best kunnen kloppen.

Dit bericht verscheen als column op adformatie.nl